Chirurgia. Pod redakcją Wojciecha Noszczyka, wydanie dwutomowe
Wąski napletek i stulejka
Napletek jest strukturą anatomiczną zbudowaną z dwóch blaszek – wewnętrznej, pokrytej błoną śluzową, przylegającej do żołedzi pracia, i zewnetrznej,stanowiacej skórę napletka. Połączenie obu blaszek tworzy pierścień napletka.
Po urodzeniu proces oddzielania się wewnęrznej blaszki napletka nie jest zakończony. Naturalny proces rozklejania napletka trwa około 4 lat. Oddzielanie blaszki wewnętrznej napletka (epithelium) od żołędzi powodowane jest przez nocne wzwody prącia i wydzielanie mastki. Mastkę tworzą złuszczające się komórki nabłonka gromadzące się między żołędzią prącia a blaszką wewnętrzną napletka.
*Stulejka
Stulejka (phimosis) jest to stan, w którym nie można odprowadzić napletka i odsłonić żołędzi prącia z powodu obecności włóknistego pierścienia na szczycie napletka. Stan też bardzo często mylony jest u małych chłopców z fizjologicznie wystepujaącym sklejeniem napletka (accretio praeputi)
Niemożność odprowadzenia napletka u małych chłopców nie jest równoznaczna ze stulejką.
Przyczyny
Nie można podać jednoznacznej przyczyny wystąpienia stulejki. Uważa się, że najczęstszą przyczyną zwężania pierścienia napletka może być rozklejanie napletka na siłę oraz przebyte zmiany zapalne skóry.
Objawy kliniczne
Obraz kliniczny jest bardzo charaktery styczny. Podczas próby odprowadzenia napletka na granicy
skórno-nabłonkowej uwidacznia się zwężający jego światło włóknisty pierścień. W czasie wywiadu często stwierdza się nawracające infekcje układu moczonego, trudności w oddawaniu moczu, stany zapalne napletka i żołędzi.
Leczenie
Stwierdzenie obecności stulejki jest zawsze wskazaniem do podjęcia leczenia chirurgicznego. Operacja może być poprzedzona miejscową aplikacją maści steroidowych. W zależności od stopnia zwężenia napletka zalecane jest nacięcie grzbietowe obu blaszek napletka i wykonanie jego plastyki. W zaawansowanych przypadkach może zajść konieczność obrzezania.
Należy pamiętać, że praktycznie nie ma wskazań do profilaktycznego rozklejania blaszek napletka. taki wykonuje się jedynie w razie trudności w oddawaniu moczu lub w przypadku infekcji układu moczowego po przebytym zapaleniu napletka.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Napletek jest strukturą anatomiczną zbudowaną z dwóch blaszek – wewnętrznej, pokrytej błoną śluzową, przylegającej do żołedzi pracia, i zewnetrznej,stanowiacej skórę napletka. Połączenie obu blaszek tworzy pierścień napletka.
Po urodzeniu proces oddzielania się wewnęrznej blaszki napletka nie jest zakończony. Naturalny proces rozklejania napletka trwa około 4 lat. Oddzielanie blaszki wewnętrznej napletka (epithelium) od żołędzi powodowane jest przez nocne wzwody prącia i wydzielanie mastki. Mastkę tworzą złuszczające się komórki nabłonka gromadzące się między żołędzią prącia a blaszką wewnętrzną napletka.
*Stulejka
Stulejka (phimosis) jest to stan, w którym nie można odprowadzić napletka i odsłonić żołędzi prącia z powodu obecności włóknistego pierścienia na szczycie napletka. Stan też bardzo często mylony jest u małych chłopców z fizjologicznie wystepujaącym sklejeniem napletka (accretio praeputi)
Niemożność odprowadzenia napletka u małych chłopców nie jest równoznaczna ze stulejką.
Przyczyny
Nie można podać jednoznacznej przyczyny wystąpienia stulejki. Uważa się, że najczęstszą przyczyną zwężania pierścienia napletka może być rozklejanie napletka na siłę oraz przebyte zmiany zapalne skóry.
Objawy kliniczne
Obraz kliniczny jest bardzo charaktery styczny. Podczas próby odprowadzenia napletka na granicy
skórno-nabłonkowej uwidacznia się zwężający jego światło włóknisty pierścień. W czasie wywiadu często stwierdza się nawracające infekcje układu moczonego, trudności w oddawaniu moczu, stany zapalne napletka i żołędzi.
Leczenie
Stwierdzenie obecności stulejki jest zawsze wskazaniem do podjęcia leczenia chirurgicznego. Operacja może być poprzedzona miejscową aplikacją maści steroidowych. W zależności od stopnia zwężenia napletka zalecane jest nacięcie grzbietowe obu blaszek napletka i wykonanie jego plastyki. W zaawansowanych przypadkach może zajść konieczność obrzezania.
Należy pamiętać, że praktycznie nie ma wskazań do profilaktycznego rozklejania blaszek napletka. taki wykonuje się jedynie w razie trudności w oddawaniu moczu lub w przypadku infekcji układu moczowego po przebytym zapaleniu napletka.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Chirurgia Crash Course
Helen Sweetland, Kevin Conway
Stulejka – zwężenie pierścienia napletka, którego nie da się odprowadzić. Leczenie operacyjne.
(Trzeba przyznać, że bardzo krótko, ale w końcu do tego wszystko się sprowadza)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------Helen Sweetland, Kevin Conway
Stulejka – zwężenie pierścienia napletka, którego nie da się odprowadzić. Leczenie operacyjne.
(Trzeba przyznać, że bardzo krótko, ale w końcu do tego wszystko się sprowadza)
Skrypt. Zarys chirurgii dziecięcej pod redakcją Andreja Chilarskiego, Łódź 2009
Stulejka
Jest to pierwotne lub wtórne zwężenie napletka uniemożliwiające jego odprowadzenie. Może być przyczyną utrudnionego oddawania moczu, ropnych zmian napletka oraz wstępujących infekcji układu moczowego.
Pierwotne zwężenie napletka nie wymaga leczenia, gdy dotyczy grupy dzieci najmłodszych do 2-3 roku życia. U większości dzieci zastosowanie miejscowe sterydów przynosi dobre rezultaty. W przypadku zwężenie podatnych na leczenie zachowawcze należy wykonać zabieg polegający na wycięciu wąskiej części napletka.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Wikipedia
Stulejka (łac.phimosis) – męskie schorzenie wrodzone lub nabyte polegające na zwężeniu ujścia napletka, które uniemożliwia (stulejka całkowita) lub utrudnia (stulejka częściowa) ściąganie napletka (we wzwodzie lub w stanie spoczynku penisa). Łacińska nazwa pochodzi od greckiego słowa φῑμός, czyli kaganiec.
Pojęcie to jako określenie stanu chorobowego (patologicznego) ma sens dopiero od pewnego momentu rozwoju organizmu, gdyż u większości noworodków, niemowląt i dzieci (do około 2-3 lat) płci męskiej nie można napletka odsunąć do rowka zażołędnego i jest to prawidłowy stan fizjologiczny. W przypadku noworodków napletek jest sklejony z żołędzią za pomocą mastki.
Za stulejkę uważa się również taki stan, w którym napletek pozwala się odprowadzić do rowka zażołędnego, ale w trakcie erekcji powoduje ucisk i ból.
Możemy wyróżnić kilka przypadków stulejki:
pełna, gdy napletek nie pozwala odsłonić żołędzi
niepełna: 1. możliwe jest częściowe odsłonięcie żołędzi
2. możliwe jest pełne odsłonięcie żołędzi w stanie bez erekcji
3. możliwe jest pełne odsłonięcie żołędzi, również w stanie erekcji, ale z zaciskaniem się napletka w tym stanie w rowku zażołędnym
Stulejka może być wrodzona oraz nabyta, w tym przypadku w dowolnym, nawet podeszłym wieku.
Ostatnie badania przeprowadzone na bostońskim Uniwersytecie Medycznym stwierdziły występowanie analogicznego zjawiska u kobiet – stulejki łechtaczki
Leczenie
Stulejka leczona jest operacyjnie po ukończeniu 2. roku życia. W początkowym stadium stulejka może być leczona poprzez naciąganie, np. rozgrzanego w gorącej kąpieli napletka (metoda Beaugé'a). Jednakże najczęściej leczona jest chirurgicznie poprzez usunięcie części albo całości napletka. W łagodnych przypadkach stosuje się zabieg plastyczny poszerzający ujście napletka. Zazwyczaj operacja przeprowadzana jest przy znieczuleniu miejscowym. Rehabilitacja trwa niewiele ponad dwa tygodnie.
Analogicznym do leczenia chirurgicznego zabiegiem skutecznie likwidującym stulejkę jest obrzezanie.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Skrypt Lublin
Stulejka ( Phimosis).
Istotą stulejki jest niemożność zsunięcia napletka i obnażenia żołędzi z powodu zbyt wąskiego ujścia lub zrostów między napletkiem i żołędzią. W tych przypadkach pod napletkiem może zalegać wydzielina łojowa, dość często dochodzi do stanów zapalnych z wytworzeniem zrostów i blizn. Niekiedy dochodzi do utrudnienia w oddawaniu moczu a nawet jego zatrzymania. Powikłaniem stulejki jest załupek ( paraphimosis).
U małych dzieci napletek jest z reguły długi i wąski ( ryjkowaty), i nie można obnażyć żołędzi. Zazwyczaj zmiany te ustępują z wiekiem i nie wymagają leczenia jeżeli nie powodują powikłań. U małych dzieci, poniżej 7 roku życia leczenie chirurgiczne jest zazwyczaj zbyteczne. Ważna jest natomiast odpowiednia pielęgnacja. Należy zalecić przestrzeganie czystości, ściąganie napletka z żołędzi oraz przemywanie ciepłą wodą i olejem parafinowym. Należy rozdzielić istniejące zlepy i zrosty. U dzieci starszych zazwyczaj konieczne jest leczenie operacyjne, które sprowadza się do rozdzielenia istniejących zlepów i zrostów, obcięciu nadmiaru i rozcięciu napletka.
W przypadku stulejki spowodowanej zlepami i zrostami należy je rozdzielić. U dzieci przeprowadza się to zazwyczaj w znieczuleniu ogólnym. Należy wprowadzić zgłębnik pod napletek i ruchem okrężnym przeprowadzić go wokół żołędzi. Wielu zrostów nie udaje się oddzielić na tępo. W tym przypadku należy je przeciąć i jeżeli krwawią podwiązać wokół ujścia napletka, a następnie odchylać coraz dalej napletek pomagając sobie zgłębnikiem, rozdzielać i przecinać kolejne zrosty. Krwawienie miąższowe można zatamować poprzez ucisk gazikiem z gorącą solą fizjologiczną. Po zabiegu mogą powstać ubytki błony śluzowej. W celu zapobieżenia kolejnym zrostom, należy nałożyć na żołądź nawazelinowany gazik i zsunąć po nim napletek ( stanowi oddzielenie napletka od żołędzi).
Odcięcie nadmiaru napletka (obrzezanie- circumcisio).
Stosuje się go przy długim, zwisającym napletku. Przeprowadza się je w znieczuleniu ogólnym. Kleszczykami chwyta się brzegi napletka i sprowadza ku dołowi. Nadmiar napletka ścina się nożyczkami. Blaszkę zewnętrzną siąga się z żołędzi na prącie. Blaszkę wewnętrzną nacina się podłużnie. Po stronie grzbietowej i ścina się nadmiar skóry w postaci trójkątnych płatów. Ranę zeszywa się węzełkowymi szwami katgutowymi. Po zawiązaniu zostawia się długie końce szwów, które służą do nawiązania zwiniętego gazika jako opatrunku. Po zabiegu należy przymocować prącie do skóry brzucha. Po rozpuszczeniu szwów katgutowych gazik odpada wraz ze szwami.
